છેવટે
આવીને વળગે છે
એ એવી: વિહવળ
કરી દે સામટા ગળગળા
છૂટા પડવાની વેળા
નૈન અગનગોળો
જેમ
ડૂબતા સૂરજનાં છેલ્લાં ડૂસકાં
લોપાઇ જાય
આકાશની વિશાળ છાતીમાં
ને
ઓઢી લે
એ પણ પછી
અંધારું- ઢાંક પિછોડો.
ટમટમે દરદ ઠેર ઠેર
તારા વગર
રાત થતી હશે?
જતી હશે?
... હાય!
છૂટા પડવાની ઘડી
ઘડીભર છૂટતી નથી
કાળજે ચોંટેલી
પણ કાળજું લુંટતી નથી
ક્યાંક નિર્જળ
કયાંક સજળ
કરતી રહે છે વિહવળ
રે, મીત વિનાના મેળા
છૂટા પડવાની વેળા.
બાબુલ
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો