'લિમીટ' - કૃષ્ણ દવે

મારા 'કી બોર્ડ ના કવન' પછી હવે ભાઈ કૃષ્ણ દવેની 'લિમીટ' માણીએ! આ જગઝાળાની આ જ તો મજા છે કે ક્ષણવારમાં જોજનો સુધી પહોંચી જવાય છે.એટલે જ કદાચ કૃષ્ણભાઈ લિમીટની વાત કરે છે!

ધારે તો સ્ક્રીનપર એ તમને જ ફીટ કરી દે

ધારે તો મૂળમાંથી તમને ડીલીટ કરી દે

જાણે છે એમને જે તૈયાર એ રહે છે

કોને ખબર એ ક્યારે કોને રીપીટ કરી દે

મોકલ હજુયે મોકલ આનાથી ઘૂંટ કાતિલ

પીનારનો ભરોસો એનેય સ્વીટ કરી દે

અવગણ નહિ તું એને ક્ષણને વિરાટ પગ છે

બે ચાર સ્ટેપ મુકે તારી લિમીટ કરી દે 

શંકાની ન્યાત આખ્ખી હંમેશ ફ્લોપ ગઈ છે

ટાણું એ સાચવી લે શ્રધ્ધાને હિટ કરી દે

દેખાય ધૂંધળું તો લ્યો આ ગઝલને પ્હેરો

દ્રષ્ટિનો ભેદ ભાંગે દ્રશ્યોને નીટ કરી દે 

કૃષ્ણ દવે (અમદાવાદ)   

કી બોર્ડના કવન - 'બાબુલ’

મનોજ ખંડેરિયાને 'વરસોના વરસ'નું પઠન કરતા વરસો પહેંલા સાંભળેલા અને એની જે દ્રઢ છાપ મન પર અંકાઈ હતી એમાંથી કદાચ આ કૃતિ પ્રેરાઈ છે. એને બ્લોગ પર રજુ કરતા એક રોમાંચ અનુભવું છું... આ રહ્યા મારા કી બોર્ડના કવન ! 

ખંડેરિયા શબ્દ સાચવ્યા તો સારું થયું

ઈમેલિયા સંદેશ પાઠવ્યા તો સારું થયું

હતી ઝંખના મળવાની કેટલી સદીઓની

નેટ પર દ્ર્શ્ય ફાળવ્યા તો સારું થયું

આહલાદ આલિંગનનો ક્યારે મળત

વર્ચ્યુઅલ સપન સાંપડ્યા તો સારું થયું

બધા ઘાટ વિખરાયા ટુકડા થઈ પળમાં

સ્ક્રીનમાં શિલ્પ સાચવ્યા તો સારું થયું

મહેંકતા’તા શેર ‘બાબુલ’ના એમ તો

કી બોર્ડના કવન સાંભળ્યા તો સારું થયું 

Grace

રેનિયા - Renia- નું આ કાવ્ય ઉત્તર ઇંગ્લેન્ડ નાં પૂર્વીય કિનારે એક દિવાદાંડીના સંચાલક ની યુવાન દીકરીની શોર્યગાથા વર્ણે છે, લગાર 'ચારણ કન્યા'  જેમ. પોતાના ઘરમાંથી દરિયાઈ તોફાન માં સપડાયેલ એક નૌકાને જોઈ તે પછી  Grace  પોતાના પિતા સાથે જાતે હલેસા મારી એક હોડીમાં તૂટેલી નૌકાના પ્રવાસીઓ ને બચાવવા જીવનું જોખમ વહોરી લે છે એ સત્ય ઘટના પર આધારિત આ કાવ્ય માણવા જેવું છે, એમાં ડૂબવા આરે પહોંચેલી નૌકાના પ્રવાસીઓનું આક્રંદ, નિશ્ચેત માનવ દેહોની દરિદ્રતા, છીનવાયેલા - વિછુટેલા સાથીઓનું કારુણ્ય, આજીજી - હતાશા હુબહુ આલેખાયેલી છે. એમાં નવોદિત પ્રતિભા છે એ જરૂર વર્તાશે. ગયા મહીને એ ગ્રેસની જન્મતિથી હતી એ કદાચ કવિયત્રી માટે સ્ફૂરણા હશે?

Grace

A raging storm fires all her might and bounces from the rocks

A ship with all souls; bubbling and frothing; creaking and failing

The sea showed no calm or mercy for those clinging to out crops

Bodies float by, some caught in ship’s rigging and were eerily flaying

Cold, dark, menacing, raging torrents of water slam down and again

Relentless desperate cries of terror and foreboding are snatched in pain

The sea boils and leaps into gaping mouths, lungs froth and blood oozes

Into the water, into their eyes, onto each other among cuts and bruises

Hands aching; loosening grips; fingers being unpeeled by freezing brine

Ready to die - to sleep now in the darkest depths, release with a sigh

No longer frozen, no longer afraid,

Not hearing the thunder and ready to cave

A last breath taken; a last tear shed

‘Please forgive me’ as a last prayer said

Dawn began to show herself and what chaos the storm had craft

And in dawn’s shafts a girl rowed out pulling hard on oars in the aft

Seeing the nine still clung to rocks, she grimaced and fought to reach them

And strained to move the wooden bulk spurred on by skeletal seamen

Her father leapt across the rocks still hammered by the raging wind

Which tried in vain to send him down battered, bleeding and skinned

Grace kept the vessel all alone, safe from the spiking prongs

Off rocks which beckoned closer still but she kept it true and strong

November 24 1815 a heroine was born in the North West

She helped save the lives of nine of England’s best

Alas, aged 26 Grace died in the arms of her father

Lost to him, and the sea and her people at Bamburgh

Renia Piskozub

20 November 2009