વ્યથા - બાબુલ

મારાં રૂંવે રૂંવા ને

ખેંચી કાઢી

એમાંથી ઉપસેલી

લોહી ની લાલ ટશરો ને 

ચૂસ્યા કરે છે

એક પિશાચી તત્વ

એના 

તીણા નહોર

મારી ચામડીથી ય

ઊંડા 

ઉતરી ગયા છે

 

સતત સંવાદિતતાથી 

સ્નિગ્ધ રહેતું

સ્વરૂપ

સાવ વિકૃત થઇ ગયું છે

એ શેતાની દ્રવ્ય

ભીડાવી દે છે 

એના લાંબા

ગંદા

લોહિયાળ દાંત

મારા હૃદયમાં 

મારું 

શ્વેત 

સાફ

દાગરહિત વસ્ત્ર

ખરડાઈ જાય છે

કોઈ બદનામ વસ્તીની આગ 

આવીને જલાવે છે

મારાં

અધુરાં

અધવચ્ચે અટવાયેલાં

અળખામણા સ્વપ્નોની હોળી

અકાળાયેલું મારું માનસ

થાકી ગયું છે સાવ

કહ્યું કોઈકને ક્યારેક જો મેં - 

કોઈએ હસી લીધું

કોઈએ રડી દીધું 

બાબુલ 

કાવ્ય સંગ્રહ 'અસર' માંથી