શબ્દોમાં સંવેદન કે સંવેદન ખુદ શબ્દ થયા છે? માત્ર આદિલ ... ૧૦૦% !
નદીની રેતમાં રમતું નગર મળે ન મળે,
ફરી આ દ્રશ્ય સ્મૃતિપટ ઉપર મળે ન મળે.
ફરી આ દ્રશ્ય સ્મૃતિપટ ઉપર મળે ન મળે.
ભરી લો શ્વાસમાં એની સુગંધનો દરિયો,
પછી આ માટીની ભીની અસર મળે ન મળે.
પછી આ માટીની ભીની અસર મળે ન મળે.
પરિચેતોને ધરાઈને જોઈ લેવા દો,
આ હસતા ચહેરા; આ મીઠી નજર મળે ન મળે.
આ હસતા ચહેરા; આ મીઠી નજર મળે ન મળે.
ભરી લો આંખમાં રસ્તાઓ, બારીઓ, ભીંતો,
પછી આ શહેર, આ ગલીઓ, આ ઘર મળે ન મળે.
પછી આ શહેર, આ ગલીઓ, આ ઘર મળે ન મળે.
રડી લો આજ સંબંધોને વીંટળાઈ અહીં,
પછી કોઈને કોઈની કબર મળે ન મળે.
પછી કોઈને કોઈની કબર મળે ન મળે.
વળાવા આવ્યા છે એ ચ્હેરા ફરશે આંખોમાં,
ભલે સફરમાં કોઈ હમસફર મળે ન મળે.
ભલે સફરમાં કોઈ હમસફર મળે ન મળે.
વતનની ધૂળથી માથુ ભરી લઉં ‘આદિલ’,
અરે આ ધૂળ પછી ઉમ્રભર મળે ન મળે
અરે આ ધૂળ પછી ઉમ્રભર મળે ન મળે
‘આદિલ’ મન્સૂરી
માત્ર આદિલ ... ૧૦૦% !
જવાબ આપોકાઢી નાખોસાચું પંચમ, ૧૦૦% આદિલ ફરી નહિ મળે!
જવાબ આપોકાઢી નાખોOn 15 January 2012 Dawoodbhai Ghanchi wrote:
જવાબ આપોકાઢી નાખોઆદિલની આ ઘણી લાગણી સભર રચના છે. વતન નો ઝુરાપો વ્યક્ત કરતી આ ગઝલ સાહિત્ય જગતમાં આદર પામેંલી છે. તમે ઉઈત્તારાયનનાં ટાણે કવિને યાદ કરીને એમની મૂલ્યવાન કાવ્ય સેવાને યોગ્ય રીતેજ બિરદાવી છે. આદીલ એક અનોખો કવિ હતો. એને સલામ છે.
દાઉદભાઈ