શુક્રવાર, 29 એપ્રિલ, 2011

સ્મૃતિભ્રંશ

સ્મૃતિભ્રંશ 

શનિવાર 
ફરી હું વિસ્મરું
મારું નામ 
આ શબ્દ કાવ્ય  - શિલ્પ - ચિત્ર 
બનાવી દઉં અસંગત 
ઠાલો ઠાલો ભરું 
રેતઘડીમાં 
ધૂળિયું ગામ 
ધુંધળી પ્રિયા -સ્નેહી - મિત્ર 
હોત શક્ય  તો
યાદથી રંગત
કિન્તુ
સ્મૃતિપટ તો
સાવ રંગ વિહોણો 
શનિવાર
આવે એ કેટલી વાર?
અપરિચિત પરોણો
આવે બેસે વાંચે લખે ચીંધે 
ખોજે જાણે મને - મન ખિજે
ન પ્રેય ન શ્રેય, ન અંત ન આદિ
ન અવધિ સુખદ ન વ્યાધિ
સ્થિર મેજ ખુરશી તકિયો પાટ 
કલમ પીંછી ટાંકણે લખિયો કાટ 
ગર્ત તંદ્રામાં યાદ તમામ, ફરીવાર
શનિવાર, પરોણો એટલે તહેવાર 

બાબુલ ૨૯/૪/૨૦૧૧ 

1 ટિપ્પણી:

  1. Very nice poem in all aspects. Diction, words, progression are perfect to make this piece a perfect poetry. This probably a unique depiction of a day surrounded with nostalgia. Should be translated into English.

    regards,
    Pancham
    29 April

    જવાબ આપોકાઢી નાખો

આપણે - બાબુલ

ક્યાંક લોકો મરે છે આપણે ચુપ રહો  દુનિયા જોયા કરે છે આપણે ચુપ રહો  આભ આખું લગાવે આગ ચોગમ અહીં  ખાક પાણી ભરે છે આપણે ચુપ રહો ભૂખ તો ક્યાં ય ખો...